Symposium

چشم باز کردم ، ندا آمد : - زندگی کن
خواستم ترانه ی خویش سر دهم ، فریاد زدند :- خیرگی نکن
به جمع هم سرایان رفتم ، هم آوا شدم . در حسرت تک خوان شدن گاهگاهی تک نوایی سر می دادم ، از ریتم خارج می شدم .
لذت های زودگذر .... خودم را کوک می کردم ، بی اراده می خواندم ، می خواندنم .
هرچه پیش می رفتم صدایم کمتر به گوش می رسید ، کم کم به ناله هایی ماند که به زحمت از نهادم برمی خواست .
سکوت کردم ، در میان هم نوایان ، تک خوان شدن جرأت می خواهد . نداشتم ، سکوت کردم . پر شدم از فریادهای خفه .
در وسواس سکوت ، پنجره هایت را رو به بی خیالی باز می کنی ............ بوزید !